12. నినుసేవింపగనాపదల్వొడమనీనిత్యోత్సవంబబ్బనీ
జనమాత్రుండననీమహాత్ముడననీ సంసార మోహంబు పై
కొననీ జ్ఞానము గల్గనీగ్రహగతుల్కుందింపనీ మేలు వ
చ్చినరానీయవి నాకు భూషణములే శ్రీకాళహస్తీశ్వరా!
ప్రతిపదార్థం: శ్రీకాళహస్తీశ్వరా!నిను -నిన్ను,సేవింపగన్ – సేవిస్తుండగా,ఆపదల్ -కష్టాలు,పొడమనీ – కలుగనిమ్ము, నిత్య – ఉత్సవంబు – ఎల్లప్పుడు వేడుకలు లేక శుభాలు,అబ్బనీ – కలుగనిమ్ము,జనమాత్రుండు-అననీ – సామాన్య మానవుడే అననీ, మహాత్ముడు – అననీ – గొప్పవాడు అననీ, సంసార మోహంబు – సంసారం మీద భ్రమ,పైకొననీ – ఆవరింపనీ,జ్ఞానము – ఎఱుక ( తెలియ వలసిన దానిని తెలిసి కొనుట),కల్గనీ -కలుగనీ,గ్రహగతుల్ -గ్రహాల సంచరాలు,కుందింపనీ -అణగద్రొక్కనీ, మేలు వచ్చినన్- మంచి జరిగినట్లైన,రానీ్స జరగనీ, నాకు – నాకు, అవి-అవన్నీ, భూషణములే – అలంకారాలే.
తాత్పర్యం: శ్రీకాళహస్తీశ్వరా! నిన్ను నేను సేవించుకుంటున్నప్పుడు నాకు ఎన్ని కష్టాలు వచ్చినా, సమస్త సుఖాలు వచ్చినా, వట్టి సామాన్య మానవుడే అన్నా, చాల గొప్ప వాడు అన్నా, లౌకిక జీవనం పై వ్యామోహం కలిగినా ( ఆజ్ఞానాంధకారం క్రమ్మినా) సుజ్ఞానమే కలిగినా,గ్రహస్థితులు సరిలేక కష్టాలు క్రుంగదీసినా, అవన్నీ సరిగా ఉండి మేలే చేసినా – అవన్నీ నాకు అలంకారాలే. అవి నీ సేవకు ప్రతిఫలంగా లభించినవి కనుక నీ అనుగ్రహాలే.
విశేషం: ఈ పద్యంలో పరిపూర్ణ శరణాగతి దర్శన మిస్తుంది. భక్తుడు భగవంతుణ్ణి సేవించటం తన భక్తి తాత్పర్యాలని ప్రకటించటానికే, కాని,దేనిని ఆశించి కాదు. పరమప్రేమ ( సా పరమ ప్రేమ రూపా – నారద భక్తి సూత్రాలు) అయిన భక్తిలో స్వార్థచింతన ఉండదు. ఆనందమే దాని ఫలం. అది కూడా చివరకు కాదు. నిజమైన భక్తి హృదయంలో పుట్టిన క్షణం నుండి. ఆ ఆనందంలో సమస్తము ( కష్టసుఖాలు, కీర్తి అపకీర్తులు మొదలైనవి) భగవదనుగ్రహంగాఅనుభూతమౌతుంది. తీవ్ర నియమనిష్ఠలతో ఎంతో సాధన చేయటం వల్ల కూడా పూర్తిగా సిద్ధించని ద్వంద్వాతీత స్థితి భక్తి మాత్రం చేత అప్రయత్నంగా సిద్ధిస్తుంది. అందుకే మోక్షసాధనామార్గాలలో భక్తి శ్రేష్ఠం, సులభం అని పేర్కొనటం జరిగింది.
