ప్రపంచంలో పదార్థాలన్నీ, శక్తులన్నీ క్రియాశీలకంగా నిలిచేది పరమేశ్వరుని దివ్యమైన భవ్యమైన శక్తివల్లే. ఆ శక్తియే సృష్టిగా ప్రకటితమైంది. ప్రతివ్యక్తీ అనుభవ పూర్వకంగా దానిని తెలుసుకొని, దానిలో లయమయేందుకు ప్రయత్నించాలి. ఆ ప్రయత్నమే సాధన. ధ్యానమార్గంలో సాధనచేసే యోగులు ప్రకంపనాశీలమైన భౌతిక లోకాలకు అతీతమైన ఆనందమయమైన స్థితిలో నిస్సంగులై ఉంటారు. అలాగని వారు కర్మ సన్యాసులు కారు. తమ కర్తవ్యాన్ని చిత్తశుద్ధితో నిర్వర్తిస్తూనే అంతరంగంలో బ్రహ్మానంద స్థితిలో రమిస్తుంటారు. ధ్యానస్థితిలో సకలమూ చూడగలుగుతారు. దానినే యోగనిద్రగా చెప్పుకుంటాము. ఆ స్థితిలో అంతశ్చేతన జాగృతమౌతుంది. జడతతో కూడిన నిద్ర, చైతన్యస్థితితో కూడిన యోగంగా పరివర్తన చెందుతుంది. తన భావనలు, చేతలు, మాటలే కాక ఆశయాలు, అంచనాల పట్ల సరైన అవగా#హనను పొందుతారు. వారిలో అంతరంగంలోనూ, బాహ్యంగానూ ప్రకాశము, ప్రశాంతత నెలకొంటాయి. వారికి తనలోనే కాక ఎదుటివారిలోని… ఆలోచనా జనన స్థానాన్ని గుర్తించి స్పందించగలిగిన చైతన్యాన్ని పొందడం సాధ్యపడుతుంది. మనసు, హృదయము, ఆత్మలు పరస్పరం లయమవడం జరుగుతుంది. స్వస్వరూపాన్ని తెలుసుకునే ఆ ప్రక్రియనే ఆధ్యాత్మిక విద్యగా చెపుతారు. భౌతిక ప్రపంచమూ, మానసిక ప్రపంచమూ, ఆధ్యాత్మిక ప్రపంచము… ఇలా వేరువేరు ప్రపంచాలు భావనలే కాని నిజానికి ఉన్నది ఒకటే ప్రపంచం. భౌతిక జగత్తు స్థూలభాగం. దాని సూక్ష్మరూపాన్నే ఆత్మగా వ్యవహరిస్తున్నాము. మరింత సూక్ష్మమైతే దానిని ఈశ్వరునిగా చెపుతారు.
అపరిమితమైన భగవత్తత్త్వాన్ని తెలుసుకోవాలంటే మానవజన్మ తప్ప గత్యంతరం లేదు. సత్యమే మన స్వరూపం. అదే స్వతస్సిద్ధం కనుక పరిమితమైన మానవ జన్మకాలాన్ని సార్ధకం చేసుకోవాలి. ఈ శరీరం రాలిపోకముందే మానవ జన్మ పరమార్థమైన ఆత్మ స్వరూపాన్ని తెలుసుకోవాలని ఉపనిషత్తులు ప్రబోధిస్తున్నాయి. అందుకే… ఇప్పుడే, ఇక్కడే ఆత్మసాక్షాత్కారంకై ప్రయత్నించాలి. ”విద్యయా విందతే అమృతం” అన్నట్లుగా మన నిజస్వరూపాన్ని తెలుసుకున్నప్పుడే మనం అమరత్వాన్ని పొందుతాము. నిజమైన జీవితాన్ని తెలిపే విద్యయే హితకరమైనది. అలాకాని విద్య మానవుల విషయలోలత్వాన్ని అధికంచేసి, క్షణికభోగాలనే గానుగలో వేసి గిరగిరా త్రిప్పుతుంది. అనంతమైన, అపారమైన ఆనందానికి వారసుడైన మానవుడు క్షణికానందాలనే ఎండమావుల వెంట పరిగెత్తడం శోచనీయం. అయితే, ఇంద్రియజ్ఞానానికి అతీతమైన ఆత్మవిద్య లేదా అమరత్వం పుస్తకపఠనం ద్వారాగానీ, ప్రవచనాలు వినడం ద్వారాగానీ రాదు. ఎందుకంటే.. బాహ్యవస్తుగత విజ్ఞానం మాయలో పడవేస్తుంది.
పాండిత్యమంతా నశించే బాహ్య వస్తువులకు సంబంధించినది. భౌతిక జగత్తులో సాధించే విజయాలు కాని, సిరిసంపదలు కాని, స్వర్గభోగాలు కాని శాశ్వతం కావు. శాశ్వతం కానిదేదీ అమరత్వాన్ని ఇవ్వదు. మాయకు లోబడని తత్త్వం అమాయకత్వం. అది మాత్రమే మానవజీవితాన్ని ఉన్నతీకరిస్తుంది. మానవుల ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణం అమాయకత నుండి అమాయకత వైపు సాగాలని చెపుతారు. నిజానికి విజ్ఞానంలో అజ్ఞానమూ ఉంటుంది. నాకే తెలుసుననే అహంభావమూ ఉంటుంది. అదే మాయకు మూలం. ఆ శుష్కభారాన్ని వదిలించుకొని యథార్థ జ్ఞానానికై ఆరాటపడితేనే ఆత్మజ్ఞానం అవగతమౌతుందని ”కేనోపనిషత్తు” చెపుతుంది. అప్పుడే అసత్యానికి సత్యానికి భేదం తెలుస్తుంది. మృత్యువు నుండి అమరత్వం వైపు ప్రయాణం సాగుతుంది.
సాంసారిక జీవనాన్ని మురికి గుంటలో నిలిచిన నీటితోనూ.. ఆధ్యాత్మిక జీవనాన్ని గలగలా పారేటి నదీ ప్రవాహంతో పోల్చిచెప్పారు రామకృష్ణ పరమహంస. అయితే.. ఉపనిషత్తులు ఇలా చెప్పడంలోని ఉద్దేశ్యం.. వ్యష్టి తత్త్వాన్ని సంరక్షిస్తూనే.. సమష్టిలో లయం చేయడం మాత్రమే. నిజానికి వ్యష్టిగా కనిపించేది సమష్టియే లేదా అందులో భాగమే. ఈ అవగాహన నిలవాలంటే జ్ఞానం విజ్ఞతగా పరివర్తన చెందాలి. లేనినాడు.. మనం నైపుణ్యాలను పెంచుకోవడమే లక్ష్యంగా అవివేకమే గమ్యంగా గలిగిన పరుగు పందెంలో పాల్గొన్నట్లుగా భావించాలి. అవివేకానికి నైపుణ్యం, విజ్ఞానాలు బలాలే కాని వాటితో ఎంతటి మేలు కలుగుతుందో అంతటి అపకారమూ కలుగుతుంది. విజ్ఞత ఏది అవసరమో దానిని ఉన్నతీకరించి అనవసరమైన దానిని తొలగిస్తుంది. కనుక విజ్ఞతను పొందడమే మానవ వికాసానికి మార్గం. వ్యక్తిలో ఉన్న భగవత్తత్త్వాన్ని ప్రకటించడమే వికాసం అంటుంది కేనోపనిషత్తు. కేనోపనిషత్తు చూపిన మార్గంలో మనందరమూ ఆత్మ సాక్షాత్కారానికై ప్రయత్నం చేద్దాం… జీవితాన్ని సార్థకం చేసుకుందాము.
- పాలకుర్తి రామమూర్తి