చిటికెడు సాధన చాలు!

వామనుడు కురచవాడు. అవసరమైనప్పుడు విరాట్‌ స్వరూపుడయ్యాడు. అగస్త్యుడు పొట్టివాడు. పర్వతాల మెడలు వంచి నిలువరించాడు. మర్రి విత్తనం చాలా చిన్నది. ఎవ రూ నీళ్లుపోసి పెంచకపోయినా కాసింత మట్టి, కూసింత నీరు తగిలితే చాలు- మొలకెత్తి మహా వృక్షమైపోతుంది. చిన్న నీటిచుక్కగా భూమిలోంచి ఉబికివచ్చిన నది, ప్రవహంచి ప్రవహంచి మహానదియై విస్తరిస్తుంది. లోకంలో అల్పదశ నుంచి అనల్పదశకు ఎదగడం, విస్తరించడం సహజమే. ప్రకృతిలోని ప్రతి అంశంలో, ప్రతి దశలో ఈ పరిణామం ఉంది. మన సాధనకూ ఈ అంశాన్ని అన్వయించవచ్చు.
భగవద్భక్తి మీకలవాటు లేదు. అవగాహనా లేదు. అయితే జీవితాన్ని చరితార్థం చేసు కోవాలని, తరించిపోవాలని ఆశ అయితే ఉంది. మీరేం చేయాలి. ఎంతైనా చేయవచ్చు. తీవ్ర మైన దాహంతో బాధపడేవాడు మినరల్‌ వాటర్‌ కోసం చూడడు. వెండిగ్లాసు కోసం వెదక డు, ఏది దొరికితే అది. ఏ నీళ్లు అందుబాటులో ఉంటే అవి తాగుతాడు. సాధన కూడా అంతే.
ఉన్నపాటున మనకు సరైన గురువు లభ్యం కాకపోవచ్చు. మనకు ఏది గురి అయిన సాధనో ఎవరూ చెప్పకపోవచ్చు. పరవాలేదు. శివుడికి అభిషేకం చేద్దామనుకున్నప్పుడు- కాశీలోని విశ్వనాథుడు ఉన్నపాటున అందుబాటులోకి రాదు. దారిలో దొరికిన ఏ గుండ్రటి రాయినో.. శివుడిగా భావించినా సరిపోతుంది.
శివభక్తుడైన ఒక రాజు శివార్చన సమయానికి ఒక వేశ్య సమక్షంలో ఉంటాడు. సమ యానికి శివలింగం, కనీసం శివలింగాకారంలోని మరే వస్తువైనా కనిపించవు. అప్పుడు నిద్రిస్తున్న వేశ్య వక్షోజాన్ని శివలింగంగా భావించి అర్చన చేస్తాడు. ఇక్కడ వస్తు ప్రధానం కాదు… భావం ప్రధానం. మనం భక్తిని ఒక్కసారిగా ఆచరించలేం. నిర్వహంచలేం. నిభా యించలేం. క్రమ పద్ధతి ఉత్తమమైనది. పరిణామ క్రమం ఉత్తమమైనది. మనకు అందుబా టులోకి వచ్చిన సాధన- అది ఎంత చిన్నదైనా చేస్తూ పోవాలి. చీమ చక్కెర కణాన్ని మాత్రమే మోయగలదు. లడ్డు మోయలేదు. చాలు, దాని ఆకలికి, శక్తికి అది చాలు. కడుపు నిండుతుం ది. మన భక్తి కూడా అంతే తేనెటీగలు చుక్క చుక్క తేనెను. సేకరించుకుంటాయి. సమర్పణ చేసుకుంటాయి. భగవంతుడు చూసేది పరిమాణం కాదు… ప్రమాణం. రుక్మిణీదేవి తూకా నికి వేసిన తులసిదళంతో, కుచేలుడు తినిపించిన అటుకుల్లో, విదురుడందించిన పండు తొక్కలో భగవంతుడు చూసింది ఆ ప్రకారంగానే, అందుకే మనం అర్ధమైన, అందుబాటు లోకి వచ్చిన చిన్న సాధననే అనుసరిద్దాం. ఆచరిద్దాం. వేళ్లు తెగిన చేతులతో అర్ధ నమస్కా రం పెట్టినా దేవుడు కరుణిస్తాడు. వీలు కానప్పుడు, అశక్తులమైనప్పుడు అంతకంటే సాధన అవసరం లేదు. చిన్న సాధన చాలు. అదే పెద్దదవుతుంది. ఉధృతమవుతుంది.
చిటికెడు ధ్యేయం ఒకటే అయినా సాధనలు వేరు వేరు. చిన్నది, పెద్దది. సుసా ధ్యమైనది. ఆసాధ్యమైనది. మనసుకు అనుకూలమైనదే మనకు అందుబాటులోకి వచ్చినదే మన సాధన… సాధించవలసినది. అది కూడా మంత్రమా, జపమా, హోమమా, ధ్యాన మా? పేరుతో సం బంధం లేదు. ఆ ప్రక్రియ తీసుకునే సమయంతో సంబంధం లేదు. దానికి సంబంధించిన సంబరాల విలువతో సంబంధం లేదు. చేయవలసినది చేస్తూ పోవడమే… అందుకోలేమనే సందేహానికి ఆస్కారమే లేదు. ఇది పరుగు పందెం కాదు. పరమపథం. ప్రయత్నం ప్రారం భించిన మొదటి క్షణానే గెలుపు ఖాయమవుతుంది.