రాగం : రేవతి
ఏడ సుజ్ఞానము యేడ తెలివి నాకు
బూడిదలో హోమమై పోయ కాలము
ఇదె మేలయ్యెడినాకదె మేలయ్యెది నని
కదిసిన యాసచే గడవలేక
యెదుర చూచి యెలయించి మెలయించి
పొదచాటు మృగమై పోయ కాలము
ఇంతట దీరెడి దు:ఖ మంతట దీరెడినని
వింత వింత వగలచే వేగి వేగి
చింతయు వేదనల చిక్కువడుచు నగ్ని
పొతనున్న వెన్నయై పోయకాలము
యిక్కడ సుఖము నాకక్కడ సుఖంబని
యెక్కడికైనా నూరకైగి యేగి
గక్కన, శ్రీ తిరువేంకటపతి గానక
పుక్కి పురాణమై పోయకాలము